10 jaar

10 jaar geleden was dit wel de meest bizarre week uit mijn leven.
Op woensdag 17 oktober ging om 6.30 's morgens de deurbel. Ik was een dagje vrij en Ed was al vroeg voor zijn werk op pad. Ik dacht dat Ed iets was vergeten en deed vrolijk de deur open.
Maar Ed stond niet voor de deur. Het waren twee agenten. Ik schrok me helemaal wezenloos.Op dat moment schiet er van alles door je hoofd. Ik dacht dat er iets ergs met Edwin was gebeurd.
Ze vroegen naar mijn naam en vertelden dat mijn moeder in kritieke toestand in het ziekenhuis was opgenomen. Verder wisten ze niets. Ik heb me meteen aangekleed en ben met ze meegegaan.
Mijn vader was zo ontdaan van alles dat hij geen telefoonnummer meer wist en alleen ons adres kon noemen.
In het ziekenhuis aangekomen zag ik mijn moeder aan allerlei toeters en bellen liggen en mijn vader ernaast. Helemaal in shock.
Ze was 's nachts gevallen in de badkamer. Ze is toen gewoon naar bed gegaan en vroeg mijn vader een aspirine te halen omdat ze hoofdpijn had. Ze zijn gaan slapen en even later werd mijn vader wakker van een gorgelend geluid naast hem. Hij deed de lamp aan en zag mijn moeder liggen met bloed uit haar mond.
Hij heeft meteen 112 gebeld.
De ambulance kwam vrij snel en die constateerden dat ze niet bij kennis was en een inwendige bloeding had.
In het ziekenhuis bleek ze door de val een bloeding in haar hersenstam te hebben. Doordat ze bloedverdunners gebruikte was deze bloeding niet te stelpen.
Ze lag in coma en als  de situatie de eerste 24 uur niet verbeterde zag het er niet goed uit. Ondertussen heb ik Edwin en de rest van de familie gebeld en die kwamen ook meteen.
5 dagen lang hebben wij (de kinderen) en mijn vader continu aan haar bed gezeten. Geen moment weken we van haar zijde.
De situatie verbeterde niet en werd alleen maar slechter. Omdat ze altijd zei dat ze nooit als een kasplantje zou willen leven mocht haar ooit iets overkomen hebben we in overleg met de artsen besloten om de stekker eruit te trekken. Een vreselijk besluit......maar wel het beste.
We hebben allemaal afscheid van haar genomen en toen kreeg ze een laatste spuit morfine.
Op zondag 21 oktober 2001 is ze rond 20.00 vredig ingeslapen.
En dan komt er heel zakelijk een arts die onze goedkeuring vraagt voor orgaandonatie. Mijn moeder was donor. En ook al komt het hard aan op dat moment, we keurden het goed.
Zelf zijn we ook donor en als je hier iemand mee kunt helpen na je dood dan doen we dat.
En dan 10 jaar later.... is het precies deze week de week van de donor.
Denk er eens over na  om donor te worden.
Je kunt er een leven mee redden!!!

http://www.donorvoorlichting.nl/

Vakantie

Vakantie...die is ook weer zo voorbij.

De tijd gaat altijd veel te snel als je het naar de zin hebt.

Naar Turkije ging de reis. Zon, zee en strand was ons vooruitzicht. Een prettig vooruitzicht aangezien het weer hier niet echt zomers genoemd kan worden.

Spike ging logeren bij zijn vriendje Bobby, waar hij het reuze naar zijn zin gehad heeft.

Het vliegen vond Owen helemaal geweldig. Hij vond het "cool" dat het vliegtuig zo hard kon rijden, maar hij kon harder met zijn quad.

Het opstijgen en het landen vond ie prachtig. Het dalen vond Zara trouwens ook mooi. Al die kleine huisjes en auto's...net madurodam.

De heenreis heeft Zara de hele tijd geslapen. De rij naast ons was leeg en daar mocht Zara lekker slapen.

Het hotel was perfect. Schoon, netjes, modern. Het eten was goed en er was een mooi groot zwembad. Daar was Owen dan ook niet uit te slaan. Echt een waterratje. Als het aan hem lag lagen we de hele dag in het water. Onder water zwemmen was zijn favoriet. We hadden hem de zwembewegingen een beetje voorgedaan en kwam telkens vragen hoe hij het deed. Dat deed ie prima...onder water.

Zara vond het zwembad ook een topper en ze riep dan ook de hele tijd bad bad!

Zwemmen is ook eigenlijk het enigste wat we gedaan hebben deze vakantie. Bij 47 graden was dat ook een prima plaats om te zijn.

Verder hebben we heerlijk gegeten en lekker op terrasjes gezeten.

Zara was een bezienswaardigheid tijdens deze vakantie. Mensen die haar op de foto wilden zetten, haar wilden vasthouden en wilden knuffelen. Dat ging ons toch af en toe wat te ver en wimpelden we ze maar af. De obers waren ook helemaal weg van haar en kwamen ook steeds even bij haar om met haar te spelen.

Owen deed het trouwens goed bij de dames...ja die twee blonde kindjes met hun grote blauwe ogen  zagen ze blijkbaar niet vaak. Er waren ook overwegend oostblok'vrienden' en dat is nou niet altijd het meest prettige volk. Zo was er bij het zwembad ook een jochie uit (ik denk) Kazachstan en die bleef maar achter Owen aan lopen. Eerst speelden ze nog wel even met elkaar, maar dat ventje werd steeds opdringeriger en Owen vond het niet echt leuk meer. Toen hij hem ook steeds onder water drukte zei Edwin dat ie maar bij 'm weg moest gaan en nee moest schudden. Gelukkig zagen zijn ouders ook dat ie vervelend bezig was en riepen hem weg.

Ook waren er twee nederlandse jongetjes. De hele week zagen ze elkaar in het zwembad maar speelden niet met elkaar. Op de laatste dag zegt Owen iets tegen ze en zegt het oudste jongetje 'mama, ik kan dat jongetje verstaan!' Toen hebben ze de hele dag met zijn drieen gespeeld.

De week is voorbij gevlogen en we hadden ons er nog wel een week kunnen vermaken
Op de dag van vertrek zouden we om 7.30 naar het vliegveld gebracht worden.
Om 7.45 was er nog geen bus. Bij navraag bij de receptie van het hotel werd er gezegd dat dat wel normaal was en het vaak wel een kwartier tot een half uur later werd. Toen er om 8 uur nog niemand was heeft de receptionist toch maar even naar de reisleider gebeld. Geen contact. Uiteindelijk kreeg ik om 8.15 die man aan de lijn en hij zou ervoor zorgen dat we opgehaald werden.
Om 8.30 kwam er een taxibusje aan en die had opdracht gekregen ons met spoed naar het vliegveld te brengen. Dat heeft ie dan ook gedaan. Waar je normaal bijna een uur over rijdt hebben we nu gedaan binnen 3 kwartier. Op 1 stoplicht na heeft hij alle rode stoplichten genegeerd en we hebben heel wat sluiproutes gehad. Om 9.40 stonden we bij de incheckbalie waar een enorme rij voor stond.

Toen we eindelijk ingechecked waren en al twee keer controle van de douane gehad hadden konden we naar de gate. Daar stond al final call op de borden. Rennen dus. Ons vliegtuig zou om 10.30 vertrekken.

Bij de gate weer een controle met poortjes. Bij Owen ging dat poortje af en de norse douanemedewerking maande Owen dat hij er nog eens door moest. Het kind was helemaal in paniek en wilde er niet meer door. Hij hing brullend aan mijn been en vertikte het erdoor te gaan. Uiteindelijk is ie maar gefouilleerd.

Mede door ons is het vliegtuig uiteindelijk bijna een half uur later vertrokken.

Ondanks het terugreisdebacle hebben we een geweldige vakantie gehad. Jammer dat het zo kort was en het weer hier zo k*@#  is.

Ziek, zwak en misselijk

Maandagavond op het werk voeld ik me ineens helemaal niet lekker worden. Stond te tollen op mijn benen, was duizelig, misselijk en voelde me echt beroerd. Tegen kwart voor twaalf ben ik maar naar huis gegaan. Eerst nog overgegeven in de kleedkamer. Kon gelukkig nog net het toilet halen.
Thuis aangekomen kwam Edwin naar beneden. Die was ook al zo slecht. Ook het virus te pakken. Om ons heen zijn er wel meer door dit virus geveld. Lekker hoor, zitten we helemaal niet op te wachten.
Na een slechte nacht moest Owen gewoon naar school en Zara naar de oppas. Gelukkig had ik toevallig voor die dag de hele dag oppas voor Zara en zou Owen door oma van school gehaald worden.
Zara had ook al overgegeven, maar was verder wel vrolijk. Ik heb het wel even aan de oppas doorgegeven, zodat ze als Zaartje zich niet lekker zou voelen ons maar moest bellen. Dan kan ze beter thuis in haar eigen bedje liggen. Gelukkig voor ons en voor Zaartje zelf was er met haar verder niets aan de hand.
En zo hadden wij een dagje rust en konden we de hele dag van bed naar toilet en vice versa.

Ik heb ondertussen een innige band met het toilet opgebouwd.
Owen heeft samen met oma beschuitjes en medicijntjes gehaald en was superlief vertelde oma. Hij vertelde haar dat hij voor ons ging zorgen en dat als oma eens ziek zou zijn hij ook voor haar beschuitjes ging maken.
Vanmorgen ging het gelukkig alweer een stuk beter. Edwin is dan ook alweer aan het werk gegaan.
De goede zorgen van oma en Owen hebben ons goed gedaan.
Dus ben je eens ziek.....er is geen betere verpleger dan Owen!!!

Wat een dag

Wat een dag vandaag.....
Onze trouwdag vandaag. Ik zou het bijna vergeten hebben ware het niet dat we van mijn vreselijk attente tante een kaartje in de bus kregen met felicitaties voor onze 4 jarige trouwdag!!
4 jaar geleden. Regende het 's morgens ontzettend en was ik bang dat ons feestje in het water zou vallen.
We trouwden namelijk onder de Kroezeboom. http://nl.wikipedia.org/wiki/Kroezeboom En das niet fijn in de stromende regen.
Maar gelukkig werd het weer toch nog mooi. Wel waaide het flink, maar we hebben het droog gehouden.
En nu zijn we alweer 4 jaar verder.
Met een zoon van 4....die op de garage klimt als je even niet oplet. Die na de schoolvakantie naar groep 1/2 gaat. Zonder zijn vriendjes. Die nu alweer een nieuw vriendje gevonden heeft.
Die hier een straat achter woont en die straks bij hem in de klas komt. Wat een feest!!!!
En een dochter van anderhalf die het geweldig vindt op de fiets en begint te gillen als ze een koe in de wei ziet. Zo leuk.... Elke vogel die ze ziet moet aangewezen worden en benoemd worden..totel totel roept ze dan!
En dan hoor ik dat het dak van de Grolsch Veste ingestort is. Sjeee, het zal je maar gebeuren zeg. Ze zullen het je maar komen vertellen dat je man of vriend daar onder ligt.
Nee bah... dan hoor ik liever mijn kleine meid brabbelen.
Alle auto's die langs komen.....auto auto
iedereen die je tegenkomt wordt met een dag dag verwelkomt
Vogel = totel
Sleutel = teutel
Bal= bah
Owen = ouwuuuu ( op een verliefde toon, want ooh wat is ze gek met haar grote broer)
Heerlijk dat gebabbel

Mysterie opgelost.....

Ik deed net een nieuwe vuilniszak in de vuilnisbak en wat lag er onderin de vuilnisbak? Juist.... Zara's tut.
Hiep hiep hoeraaaa. Zara weer helemaal happy dat ie terug is.
Ze moete het vanavond nog even met reservetut doen, want deze gaat eerst de wasmachine in. Het stinkding

Opsporing verzocht

Vandaag had ik projectje box in gedachten.
De box uit de kamer, speelgoed uitzoeken en wat niet meer gebruikt wordt naar boven. Wat boven ligt en leuk is voor Zara naar beneden. Dat ging allemaal prima. Owen heeft de box helemaal alleen uit elkaar gesleuteld. Alle knuffels zijn opgeruimd en het speelgoed is uitgezocht.
So far so good......

Hier had ze tut trouwens nog in haar hand

Tot ik de box naar boven wil brengen en een van die planken op mijn teen krijg. Resultaat: een dikke zere teen. Zal morgen wel lekker blauw zijn.

Daarna alles opgeruimd en opnieuw ingedeeld en vuilniszak uit de vuilnisbak weggegooid in de container.

En dan gaat Zara naar bed. En is tut weg * tut is haar doekje waar ze altijd mee slaapt. Geen tut is niet slapen*
We hebben echt het hele huis binnenste buiten gekeerd, maar geen tut gevonden. Ik ben bang dat tut door Zara in haar opruimwoede toch in de vuilnisbak beland is en nu dus in de container ligt. Drama alom!
Want die container is ondergronds en daar kunnen we dus never nooit meer bij.
Ik heb haar reservetut maar gegeven in de hoop dat ze die accepteert. Normaal gesproken wil ze daar namelijk niets van weten.
Ze heeft even hysterisch liggen huilen en nu is het stil. Ik hoop dat dat zo blijft. En dat er morgen een wonder gebeurt en tut plotseling ergens opduikt. En zo niet, dan moet ze het toch echt maar met invaltut doen. Dat betekent wel dat we weer een reservetut voor invaltut moeten kopen. Snapt u 'm nog?

Samen

Ik heb voor Zara en Owen allebei een blog gemaakt waar ik zo nu en dan wat op schrijf.
Om dat allemaal een beetje up to date te houden wil ik beide blogs samenvoegen.
Zo kan ik wat over Owen of Zara schrijven, maar het kan ook net zo goed over andere zaken die me bezighouden gaan. Zo blijft het een beetje overzichtelijk en...niet geheel onbelangrijk, heb ik er niet zoveel werk mee.
Dus... vanaf nu lanceren we een nieuwe blog. Huize Boom. Over het wel en wee van de boompjes!