Op woensdag 17 oktober ging om 6.30 's morgens de deurbel. Ik was een dagje vrij en Ed was al vroeg voor zijn werk op pad. Ik dacht dat Ed iets was vergeten en deed vrolijk de deur open.
Maar Ed stond niet voor de deur. Het waren twee agenten. Ik schrok me helemaal wezenloos.Op dat moment schiet er van alles door je hoofd. Ik dacht dat er iets ergs met Edwin was gebeurd.
Ze vroegen naar mijn naam en vertelden dat mijn moeder in kritieke toestand in het ziekenhuis was opgenomen. Verder wisten ze niets. Ik heb me meteen aangekleed en ben met ze meegegaan.
Mijn vader was zo ontdaan van alles dat hij geen telefoonnummer meer wist en alleen ons adres kon noemen.
In het ziekenhuis aangekomen zag ik mijn moeder aan allerlei toeters en bellen liggen en mijn vader ernaast. Helemaal in shock.
Ze was 's nachts gevallen in de badkamer. Ze is toen gewoon naar bed gegaan en vroeg mijn vader een aspirine te halen omdat ze hoofdpijn had. Ze zijn gaan slapen en even later werd mijn vader wakker van een gorgelend geluid naast hem. Hij deed de lamp aan en zag mijn moeder liggen met bloed uit haar mond.
Hij heeft meteen 112 gebeld.
De ambulance kwam vrij snel en die constateerden dat ze niet bij kennis was en een inwendige bloeding had.
In het ziekenhuis bleek ze door de val een bloeding in haar hersenstam te hebben. Doordat ze bloedverdunners gebruikte was deze bloeding niet te stelpen.
Ze lag in coma en als de situatie de eerste 24 uur niet verbeterde zag het er niet goed uit. Ondertussen heb ik Edwin en de rest van de familie gebeld en die kwamen ook meteen.
5 dagen lang hebben wij (de kinderen) en mijn vader continu aan haar bed gezeten. Geen moment weken we van haar zijde.
De situatie verbeterde niet en werd alleen maar slechter. Omdat ze altijd zei dat ze nooit als een kasplantje zou willen leven mocht haar ooit iets overkomen hebben we in overleg met de artsen besloten om de stekker eruit te trekken. Een vreselijk besluit......maar wel het beste.
We hebben allemaal afscheid van haar genomen en toen kreeg ze een laatste spuit morfine.
Op zondag 21 oktober 2001 is ze rond 20.00 vredig ingeslapen.
En dan komt er heel zakelijk een arts die onze goedkeuring vraagt voor orgaandonatie. Mijn moeder was donor. En ook al komt het hard aan op dat moment, we keurden het goed.
Zelf zijn we ook donor en als je hier iemand mee kunt helpen na je dood dan doen we dat.
En dan 10 jaar later.... is het precies deze week de week van de donor.
Denk er eens over na om donor te worden.
Je kunt er een leven mee redden!!!
